مقالات دیج ایمیج

نزدیک به 80 سال از عمر یک عکس می‌گذرد. عکسی که در آن، یک مرد، در میان دریایی از نازی های آلمانی ایستاد و در مقابل رهبر آلمان‌ها یعنی هیتلر، ادای احترام نکرد. در سال 1936، وقتی یک کشتی که تازه ساخته شده بود در بندر هامبورگ آلمان به آب انداخته شد، رهبر آلمان‌ها یعنی هیتلر، در آن مراسم شرکت کرد و تصویری در آنجا ثبت شد که نشان می‌دهد یک نفر از میان ده‌ها هزار آلمانی، با دست‌هایی که بر روی سینه خود گره زده است، ایستاده و با عصبانیت و بدون احترام، در مقابل این رهبر خودنمایی می‌کند. این تصویر سال‌ها بعد به عنوان نماد مقاومت در برابر نازی‌ها شناخته شد و مردی که در آن تصویر مشخص بود، August Landmesser نام دارد. در این پادکست، داستان August را می‌شنویم. آنچه که بود و آنچه که شد.
روایتی منحصر بفرد از امیر یاری درباره یکی از ماندگارترین عکس‌های تاریخ

august

irma

ingrid

اطلاعات بیشتر درباره قوانین نورنبرگ و Irma Eckler و August Landmesser

کتاب خانواده‌ای که با Rassenschande از هم پاشید در وب‌سایت آمازون

منبع: پادکست دیج ایمیج

برای استفاده از ماسک غلظت ، یه لایه جدید از همون لایه قبلی درست کنین. بعد Filter> Other> HSB/HSL رو بزنین. تو پنجره باز شده می‌تونین یکی از دو گزینه HSB یا HSL رو انتخاب کنین. من تست کردم این روش رو، HSL نتیجه بهتری می‌ده. حالا خودتون هم می‌تونین دو تاش رو تست کنین. خوب اینجا به سلامتی، رنگ‌های عکس فاجعه می‌شن!
نگران نباشین. کاری که باید بکنین اینه که ما همه این رنگ‌ها رو نمی خوایم. برین به پنل Channels. این پنل رو اگر ندارین، توی منوی Window هست. روش کلیک کنین تا باز بشه. بعد از کانال‌هایی که می‌بینین برای هر سه تا رنگ قرمز و سبز و آبی، روی کانال رنگ سبز Ctrl+Click کنین. یه محدوده‌ای رو انتخاب می‌کنه که این همون محدوده به درد بخورمون هست.

حالا برمی‌گردیم روی لایه‌ها. لایه‌ای که درست شده بود رو دیگه نمی‌خوایم. فقط همون کانال سبزش رو می خواستیم. خود لایه رو می‌کشیم می‌ندازیم توی سطل آشغال پالت لایه‌ها. با محدوده‌ای که باقی مونده، روی لایه تنظیم کننده Hue/Sat می‌زنیم تا روی لایه فعلی درست بشه. از اونجایی که یک محدوده‌ای رو انتخاب کردیم، این محدوده، خودش ماسک لایه می‌شه برای این لایه تنظیم کننده جدید. برای همین هم لایه تنظیم کننده دیگه سفید نیست.

حالا توی این لایه تنظیم کننده، می‌تونیم Sat رو زیاد کنیم. هر چقدر که می‌خواین زیادش کنین، تاثیرش خیلی خوبه. بدون این ماسک، تاثیر این لایه فاجعه‌ست، اما با این ماسک، عالیه.

اما گفتم که با این پنل، هیچوقت رنگ‌ها رو تغییر ندین. خصوصا با فام و روشنایی. این دو تا تاثیرشون روی همه رنگ‌ها و پیکسل‌ها هست. البته با Sat هم همینطور. این هم روی همه پیکسل‌ها تاثیر می‌ذاره. پس به چه دردی می خوره این تنظیمات؟

راستش اینجوری، خیلی کاربرد برای ما عکاسا نداره. برای گرافیست‌ها بیشتر کاربرد داره. ما باید از تنظیمات هدفمند روی رنگ‌های خاص استفاده کنیم. برای همین هم باید کمی پیشرفته‌تر کار کنیم.

قبل از اینکه بخوایم بریم سراغ کاربرد‌های این پنل پیشرفته توی فتوشاپ ، اول باید ببینیم این کلمات و این پنل، اصولا چی هست؟ اصلا این سه تا گزینه Hue و Saturation و Lightness چی‌ان توی این پنل؟ هر کدوم چیکار می‌کنن؟ معنی‌شون چیه اصلا؟
Hue و Sat و Lightness در واقع سه ویژگی اصلی هر رنگ هستند. هر رنگی، هر رنگی که ما می‌بینیم، این سه تا ویژگی رو داره. هر چیزی که اطرافمون می‌بینیم، هر سه‌تای این مشخصات یا ویژگی‌ها رو توی خودش داره. حتی اگر فرض کنیم، کاملا خاکستریه، کاملا سیاهه یا سفیده. بالاخره هر چی که هست، این مشخصات رو داره. بدون این سه ویژگی، یک رنگ نمی‌تونه وجود داشته باشه.

مثلا فرض کنین یک خودکار بیک آبی کنارمون هست. میگیم این خودکار چه رنگی هست؟ آبی!
اما اینطور نیست. تو دنیای گرافیک حرفه‌ای یا دنیای عکاسی حرفه‌ای، این خودکار هم Hue داره، هم Saturation داره، هم Lightness.
Hue رو فام هم معنی می‌کنن، همون چیزی که تو دنیای عادی ما بهش می‌گیم رنگ. مثلا آبی، یک فام رنگی هست. ممکنه قرمز باشه، ممکنه زرد باشه، ممکنه فام رنگی نداشته باشه اصلا و مثلا سفید یا خاکستری باشه. بهرحال، فام همون اسم رنگ هست.
حالا این فام می‌تونه غلیظ و رقیق هم باشه، مثلا می‌تونه آبی کم‌رنگ باشه مثل آبی آسمان دود گرفته تهران یا آبی پر رنگ باشه مثل آبی آسمان کنار دریای خزر. نهایتا اینکه می‌تونه نورش زیاد باشه، مثل آبی آسمان سر ظهر، یا نورش کم باشه مثل آبی آسمان شب. بنابراین اگر از من بپرسین که آسمان شب، Hue و Saturation و Lightness ش چقدره، می‌گم ممکنه Hue و Sat ش رو درست ندونم، اما مطمئنم که Lightness یا نورش -100 هست. یا یه چیزی تو همین مایه‌ها. چون تاریک تاریکه.

اینها دقیقا همون چیز‌هایی هستند که برای هر رنگ دیگری هم می‌شه تعریف کرد.  به معنای ساده اینکه که Hue یعنی چه رنگی”، Sat یعنی چقدر رنگ”، و Lightness یعنی روشنایی رنگ” چقدر هست.

هنوز براتون درکش مشکله؟ خوب مشکلی نیست. از روی پنل رنگ خیلی بهتر می‌شه این‌ها رو فهمید. با دوبار کلیک روی آیکن رنگ توی نوار ابزارها، پالت رنگ‌ها رو باز می‌کنیم. در این پالت، معمولا دکمه کنار Hue علامت خورده است. یعنی چیزی که الان می‌تونیم توی نوار کناری ببینیم، تغییرات Hue یا فام هست. وقتی اون رو تغییر می‌دیم، چی تغییر می‌کنه؟ رنگ تغییر می‌کنه.
یادمون هست که Hue چی بود دیگه، چه رنگی؟” اینجا تصمیم می‌گیریم که رنگ اصلی چی باید باشه. طبیعتا وقتی یک رنگ رو انتخاب کردیم، توی کادر روبرویی می‌تونیم تعیین کنیم که (چپ و راست) پر رنگ باشه یا کمرنگ یا (بالا و پایین) روشن باشه یا تیره. اما نکته مهم اینجاست که خود اون رنگ چی باشه که دقیقا همین نوار باریک می‌تونه اون رنگ رو برای ما انتخاب کنه.

هر گزینه‌ای که انتخاب شده باشه، این نوار همون رو نشون می‌ده. یعنی اگر Saturation رو انتخاب کنیم، این نوار، شدت غلظت رو کم و زیاد می‌کنه. یعنی می‌گه چقدر رنگ” می‌تونیم داشته باشیم. مقدار رنگ، حجم رنگ. چه میزان رنگ، برای اون رنگی که انتخاب کردیم رو با این گزینه انتخاب می‌کنیم و نشون می‌دیم. معلومه که هر چقدر هم پایین‌تر می‌ریم، بیشتر به سمت خاکستری می‌ره. چون مقدار رنگش داره کمتر و کمتر می‌شه.
به همین صورت هم گزینه Brightness رو داریم. Brightness همون Lightness هست. یعنی روشنایی. هر چقدر بیشتر بشه، رنگ رو روشن‌تر می‌کنه و هر چقدر تاریک‌تر بشه، رنگ رو تیره‌تر می‌کنه. می‌دونیم که اون بالای بالا، رنگ بیشترین مقدار خودش رو داره. اما این پایین، همیشه برای همه رنگ‌ها یکی هست، سیاه! رنگی که مقدار روشناییش خیلی خیلی خیلی کم بشه، می‌شه سیاه. دیگه فرقی نمی‌کنه چه رنگی باشه یا چه‌قدر رنگ داشته باشه.

اگرچه من همیشه برای هر سه گزینه Hue/Sat/Bright از گزینه‌هاشون استفاده می‌کنم، اما بد نیست این رو هم بدونیم که هر کدوم رو انتخاب می کنید، پنجره روبرویی، اون دو تای دیگه رو نشون می‌ده. یعنی وقتی Hue رو انتخاب می‌کنید، اون پنجره، دو گزینه Sat و Bright رو نشون می‌ده. وقتی Sat رو انتخاب می‌کنین، Hue و Brightness رو نشون می‌ده و نهایتا وقتی Brightness رو انتخاب می‌کنین، Hue و Sat رو. کلا سه تا هستن دیگه، یکی می‌شه توی نوار و اون دو تای دیگه می‌شن توی پنجره بزرگتر.

اصل چیزی که می‌خواستیم یاد بگیریم این بود که هر رنگ، سه ویژگی داره: فام، غلظت و روشنایی و برای اینکه هر پیکسل رنگی ساخته بشه به سه تای اونها نیاز داریم.
حالا می‌ریم سراغ پنل Hue/Saturation (اسمش دو تایی هست، چون طولانی می‌شد. وگرنه باید هر سه تاش رو می‌گفتیم). این سه تا اسلایدر توی این پنل می‌تونن این سه ویژگی رو کنترل کنن. اما تعداد کارهایی که با همین سه تا اسلایدر می‌شه انجام بدین، نامحدوده. واقعا به شکل نامحدود می‌تونین روی رنگ‌ها تاثیر بذارین و اونها رو تغییر بدین. بریم سراغ اولین مثال و ببینیم این سه تا اسلایدر چه کارهایی می‌تونن بکنن.

خروجی گرفتن، می‌تواند به معنی باز کردن عکس در فتوشاپ، ذخیره کردن اطلاعات ویرایش، یا واقعا خروجی گرفتن از عکس ویرایش شده با یک فرمت مورد نظرمان باشد. قبلا هم گفتم که برای این کار می‌توانید روی دکمه Save Image بزنید. البته اگر چند عکس را باز کرده و همه را انتخاب کرده باشید، این دکمه Save Images نام دارد که یعنی چند عکس را با یک تنظیمات ثابت ذخیره می‌کند. وقتی روی دکمه Save Images کلیک می‌کنید، پنجره Save Options با تنظیمات ذخیره‌سازی باز می‌شود. شما در اینجا به فتوشاپ می‌گویید که عکس‌هایتان را به چه شکلی و کجا ذخیره کند.
در منوی Destinoation یا مقصد، می‌گویید که عکس‌هایتان دقیقا کجا ذخیره بشوند. می‌توانند در همان محل فعلی (Same Location) یا در مکانی دیگر که ادرس آن را خودتان می‌دهید ذخیره شوند.

همچنین می‌توانید نام فایل‌هایی که ذخیره می‌شوند را هم تغییر دهید. مثلا یک چیزی به انتهای نام آنها اضافه کنید تا بدانید که این فایل‌ها ویرایش شده هستند.
گاهی اوقات می‌توانید عکس‌ها را با همان اندازه اصلی‌شان فشرده کنید. برای این کار می‌توانید مقدار Quality را کم کنید. اگر هم می‌خواهید با بالاترین کیفیت ممکن ذخیره شوند، آن را روی 12 بگذارید. گزینه‌های دیگر هم معمولا مربوط به زمانی است که نخواهید عکس را در فتوشاپ ویرایش کنید و بخواهید که مثلا تغییر اندازه و شارپ کردن را هم همینجا و مستقیما روی خود عکس نهایی انجام دهید.

احتمالاً برای شما هم سوال هست که تغییرات فایل‌های خام کجا میروند؟ همانطور که قبلا هم گفتم، فایل‌های خام به صورت غیر مخرب ویرایش می‌شوند. یعنی اصولاً وقتی که یک فایل خام را تغییر می دهید این تغییرات روی خود آن فایل ها هیچ تغییری نمی دهند و هیچ تاثیری نمی گذارد. در درس های قبلی توضیح دادم که وقتی تغییری را روی یک فایل خام ایجاد می کنیم، می توانیم با زدن دکمه Done این تغییرات را روی آن فایل نگه داریم تا بعداً کارهایی که می‌خواهیم انجام دهیم را از ادامه این تغییرات، پی بگیریم.

وقتی در داخل برنامه Bridge این عکس های ویرایش شده را میبینید، تغییرات آنها را هم مشاهده می کنید. اما سوال اینجاست که این تغییرات دقیقا کجا قرار دارند؟ این تغییرات در داخل یک فایل با فرمت .xmp با همان نام قرار می گیرند. یعنی هر نامی که عکس ما دارد فایل XMP آن هم همان نام را به خود میگیرد. تمام تغییراتی که در عکس‌های خام می‌دهیم، در این فایل ذخیره شده اند و اگر آن را پاک کنید یا حذف کنیم همه تغییرات آن فایل” هم از بین میرود.

همچنین اگر یک فایل را دوباره باز کنید و روی آن تغییری انجام داده و ذخیره کنیم این تغییرات و این فایل اصطلاحا آپدیت میشوند. اگر بخواهید این تغییرات را کنسل کنید یعنی به نسخه بدون تغییر برگردید می‌توانید روی منوی پنل Basic کلیک کنید و گزینه Image Setting  را کلیک کنید. همچنین اگر بخواهید به نسخه کاملا بدون تغییر و اولیه عکس برگردید می‌توانید روی گزینه دوم یعنی Camera RAW Default کلیک کنید.

نکته مهم اینکه هر فایلی که در داخل Camera RAW ویرایش شده باشد یک آی ویرایش در داخل برنامه Bridge روی آن دیده می شود حتی اگر همه تنظیمات را هم ریست کنیم باز هم این آیکنن نمایش داده می شود. نمایش این آیکن به این دلیل است تا برنامه Bridge بداند که این فایل قبلا ۱ بار ویرایش شده است، اگر می خواهید تمام سابقه ویرایش را از بین ببرید فایل xmp آن را حذف کنید.

گاهی اوقات ممکن است این مسئله باعث اشتباه بشه که فایل خام یا RAW چه فرمتی هست؟ در دوربین‌های امروزی به طور معمول، فرمت عکس برداری تنها دو فرمت است یا با فرمت jpg عکاسی می کنند یا با فرمت RAW . اما فرمت RAW یا خام در دوربین‌های مختلف نام های مختلفی دارد و هر دوربینی، فرمت RAW مخصوص به خودش را دارد. اگر با دوربین‌های کانن کار می‌کنید احتمالاً فرمت خام دوربین شما CR2 یا CR3 است و اگر با دوربین نی کار می‌کنید احتمالاً فرمت خام دوربین شما NEF هست. در دوربین‌های مختلف این فرمت خام نام های مختلفی دارد. اما خوشبختانه ویرایشگر فایل خام ادوبی” با همه آن‌ها یک رفتار دارد و شما می‌تونید  همه آن‌ها را در داخل یک محیط باز می‌کنید. بنابراین تمام آن چیزی که یاد می گیرید روی همه این فایل‌ها قابل اجرا است.

البته به جز فایل خام مخصوص دوربین‌ها، فرمت دیگری که در همه دوربینها قابل عکس برداری است فرمت jpg است. فرمت jpg یک فرمت فشرده است که احتمالاً در دوربین‌های مختلف دارای رنگ و نور متفاوتی است. چیزی که معمولا درباره دوربین‌های مختلف با هم مقایسه می‌شود، همین فرمت پردازش شده آن‌ها یا jpg آن‌ها است که ممکن است با سلیقه شما همخوانی داشته باشد یا برعکس، اصلا آن را نپسندید.

اما چرا ما در این دوره آموزشی فقط با فرمت خام دوربین‌ها کار می‌کنیم. اگر که فرمت jpg و فرمت خام دوربین خودتان را با هم مقایسه کنید احتمالاً متوجه اختلاف حجم فاحش بین این دو می شوید. به طور معمول فرمت خام دوربین‌ها 3 یا 5 برابر حجم بیشتری دارد این حجم بیشتر به دلیل اطلاعات بیشتری است که در داخل این فایل‌ها قرار دارد. بنابراین متوجه می شویم که اطلاعاتی که در داخل فایل‌های خام وجود دارد بیشتر از فایل‌های jpg است و امکان ویرایش آن و به دست آوردن نتیجه بهتر از این فایل‌ها هم بیشتر می‌شود.

به غیر از فرمت های عمومی که مربوط به دوربین‌های دیجیتال است یک فرمت خام دیگر هم وجود دارد که شرکت ادوبی آن را توسعه می‌دهد. این فرمت خام که اخیراً توسط برخی از شرکتهای دوربین سازی به عنوان فرمت استاندارد شناخته شده، فرمت dng نام دارد. فرمت dng هم یک فرمت خام است. یعنی علاوه بر اینکه هم برخی از دوربین‌ها می توانند آن را ثبت می کنند خود شما هم می‌تونید  تمامی فرمت های خام دوربین‌های دیجیتال را توسط یک نرم‌افزار که به رایگان از سمت خود ادوبی توسعه داده و ارائه می‌شود به فرمت dng تبدیل کنید. بنابراین شما می‌تونید  آرشیو فایل‌های خام خود را به طور یکدست، بدون افت کیفیت، به یک فرمت استاندارد تبدیل کنید تا در آینده بتوانید همه آن‌ها را توسط نرم‌افزارهای ادوبی باز و ویرایش کنید.

اما بیایید بین این فایل‌ها یک مقایسه‌ای بکنیم. فرض کنیم یک فایل خام و jpg که همزمان عکس‌برداری شده‌اند را در داخل ویرایشگر فایل‌های خام ادوبی باز می‌کنیم. هر دوی این فایل‌ها دارای یک نوردهی ثابت هستند. بنابراین هر دوی آن‌ها دارای اطلاعات ورودی یکسان هستند. با این تفاوت که فایل خام اطلاعات بیشتری را در خود نگه می‌دارد، اما فایل jpg قبل از اینکه ذخیره شود بخش زیادی از اطلاعات تصویر را از دست می‌دهد. حالا تصمیم می‌گیریم که این دو فایل را به طور مساوی ویرایش کنیم. یعنی مقدار نور را برای هر دوی آن‌ها کم می‌کنیم. مثلاً نور هر دوی آن‌ها را به اندازه دو استاپ کم می‌کنیم.

حال اگر این دو فایل را با دقت بررسی کنیم، می‌بینیم که در نقاط روشن تصویر، کاهش نور تخریب بسیار زیادی را روی تصویر jpg برجای می‌گذارد. در حالی که کاهش دو استاپ نور روی فایل خام تأثیر آنچنان بدی بر جای نگذاشته و اشکال چندانی را هم به وجود نیاورده است. با مقایسه این دو تصویر می‌تونیم نتیجه بگیریم که ویرایش عکس‌هایی که با فرمت خام هستند، بسیار راحت تر و نتیجه ای که از آن‌ها به دست می‌آید بسیار دقیق‌تر و با کیفیت تر است. در نهایت با کلیک کردن روی گزینه کنسل این تغییرات را لغو می‌کنیم.

اما این جایی که وارد آن شدیم کجا بود؟ چی بود اصلا؟ این هم بخشی از فتوشاپ بود. همون جایی که به آن ویرایشگر فایل خام می‌گوییم. در درس بعدی، درباره این محیط و بخش‌های مختلف آن صحبت می‌کنم.

این آخرین قسمت از آموزش Hue/Sat فتوشاپ هست. بخشی که در اون می‌خوام قابلیت رنگی کردن یا Colorize رو بهتون یاد بدم. کاری که گزینه Colorize تویاین پنل می‌کنه اینه که رنگ تصویر رو می‌گیره تا تبدیل به یه عکس سیاه و سفید بشه و بعد، یک رنگ به اون اضافه می‌کنه. البته کامل سیاه و سفید نمی‌کنه، یعنی شما سیاه و سفید شدنش رو نمی‌بینین. منظورم اینه که همه رنگ‌های قبلی رو برمیداره و اون‌ها رو بایک رنگ ثابت، جایگزین می‌کنه. برای این آموزش از یه مثال استفاده می‌کنیم. (0900)

مثلا فرض کنیم می‌خوایم همه رنگ قرمز آسمون رو بگیریم و همه‌ش رو آبی یکدست کنیم. می‌تونیم یک لایه Hue/Sat بذاریم و بعد Colorize رو بزنیم و رنگ آبی رو دقیقا شبیه به آبی قبلی آسمون انتخاب کنیم. بعد اون رو ماسک کنیم و روی جاهایی که می‌خوایم رنگ قرمز نباشه، ماسک رو برداریم. اینجوری رنگ قرمز عکس رو می‌گیریم.

از این روش برای اضافه کردن رنگ‌ زیتونی یا قهوه‌ای به عکس‌های سیاه و سفید هم استفاده می‌شه که یه جورایی مدل قدیمی به عکس می‌ده.

اینها آموزش‌هایی بودن که می‌تون بهتون کمک کنند تا به راحتی با پنل Hue/Sat روی عکس‌ها کار کنین و رنگ‌هایی که می‌خواین رو تصحیح کنین یا اصلا تغییر بدین. یه چیز دیگه بشن. بهرحال ویرایش عکس، بدون Selection یکی از سریع‌ترین و ساده‌ترین روش های ویرایش هست. طبیعی هست که ما اغلب اوقات سعی می‌کنیم از روش‌هایی استفاده کنیم که انتخاب” کمتری لازم داشته باشه. چون خود Select کردن همیشه یک راه حال طولانی بوده و با همه تکنیک‌هایی که برای انتخاب سریع‌ تور فتوشاپ اومده، باز هم نیاز به مهارت زیاد و صرف زمان داره.
اتفاقا یکی از آموزش‌های خوبی که داریم روش کار می‌کنیم و به زودی روی وب‌سایت دیج ایمیج در دسترس قرار می‌گیره، پلاگینی رو معرفی می‌کنیم که برای ویرایش حرفه‌ای رنگ و نور هست. یه پلاگین بسیار بسیار پیشرفته که از یک تکنولوژی فوق العاده استفاده می‌کنه تا نیازی به انتخاب نداشته باشین. یه جورایی از تکنولوژی که توی همین آموزش دیدید استفاده می‌کنه، اما خیلی پیشرفته تر. هم برای تنظیم رنگ و هم برای تنظیم نور و هم برای جلوه‌های خاص. و ضمنا هم برای فتوشاپ کار می‌کنه و هم برای لایتروم. برای هر دوشون.

اگر از این آموزش خوشتون اومد، اون رو به دیگران هم معرفی کنین. با بالا رفتن تعداد دانشجویان، از سرتاسر ایران، ما هم سعی می‌کنیم آموزش‌های بیشتر و بهتری رو براتون منتشر کنیم. هر نظر و سوالی هم دارین، توی صفحه همین سری آموزشی در وب‌سایت دیج ایمیج مطرح کنین تا بتونیم بهتون کمک کنیم.
روز‌های بهتری داشته باشین. عکس بخیر

برش زدن رو همه ما می‌تونیم توی فتوشاپ انجام بدیم. اما دلیل اینکه توی ویرایشگر فایل خام برش می‌زنیم اینه که این کار غیر مخرب هست. یعنی اگر توی فتوشاپ عکس رو ببُرید، باید یا یه نسخه دیگه از اون فایل برش خورده ذخیره کنین، یا اگر روی همون فایل اصلی ذخیره کنین، فایل اصلی رو از دست می‌دین. اما اینجا اینطوری نیست. هر بار که عکس رو باز کنین، می‌تونین یه کادر جدید ازش خروجی بگیرین.
برش زدن تو ویرایشگر فایل خام، مثل خود فتوشاپ کار می‌کنه. یعنی حرف C اینجا هم برای برش زدن هست. آیکنش هم شبیه به همونیه که توی فتوشاپ داریم، و اینکه همونجوری هم روی عکس کلیک می‌کنیم و می‌کشیم.
اما جابه‌جا کردن کادر، مثل قدیم‌های فتوشاپ هست. یعنی وقتی توی کادر کلیک می‌کنیم و می‌کشیم، خود کادر رو جابه‌جا می‌کنه. نه عکس توی کادر رو. اتفاقا من این رو بیشتر از این حالت پیش‌فرض جدید فتوشاپ دوست دارم. تغییر اندازه کادر برش هم خیلی ساده‌ست. کناره‌های کادر یا گوشه‌ای کادر رو می‌گیریم و به یه طرف می‌کشیم و تغییر اندازه می‌دیم. نهایتا Enter رو هم می‌زنیم.

اما اینکه می‌گم غیر مخربه یعنی چی؟ یعنی اگر دوباره ابزار Crop رو انتخاب کنیم. همین کادر رو دوباره می‌بینیم و می‌تونیم عوضش کنیم. حتی اگر دو روز بعد یا دو سال بعد هم فایل رو دوباره باز کنیم و ابزار Crop رو برداریم، بازم همین کادر رو می‌بینیم و دوباره جایی رو که می‌خوایم رو برش می‌زنیم.

اغلب اوقات ما برش رو به صورت چشمی می‌زنیم. یعنی نگاه می‌کنیم ببینیم که کادری که دوست داریم چقدر باشه و همون رو می‌بُریم. اما یه وقتایی لازم هست که توی یه اندازه خاصی برش بزنیم. مثلا فرض کنیم دارم عکس‌هام رو برای یک آلبوم با صفحات 20x30cm آماده می‌کنم و باید همه کادر‌هام 2×3 باشه. یا مثلا فرض کنیم دارم عکس هام رو برای اینستاگرام آماده می‌کنم و باید همه عکس‌هام، 1×1 باشه. یعنی مربعی باشه. اینجور وقت‌ها، می‌تونیم توی کادر برش راست کلیک کنیم و نسبت مورد نیازمون رو انتخاب کنیم. از حالا به بعد همیشه کادر روی همون سایز باقی می‌مونه. یعنی دیگه تغییر نمی‌کنه تا وقتی که خودمون تغییرش بدیم. ضمنا وقتی نسبت 2×3 هست یا هر سایز مستطیلی دیگه، این ابعاد هم افقی می‌تونه باشه و هم عمودی. بستگی داره خودمون کدوم رو کوتاه‌تر در نظر بگیریم و کدوم رو بلند‌تر. یا اصلا ساده‌تر اینه که X رو بزنیم. خودش عمودی می‌شه یا افقی می‌شه. اینجوری راحت‌تر هم هست.

البته همیشه هم اندازه نسبتی که می خواهیم دقیق نیست. مثلا فرض کنیم من می‌خوام همه عکس هام تو اندازه 16×21 برش بخوره. می‌دونیم دیگه، 16x21cm یه سایز استاندارد برای چاپ عکس‌ها تو ایرانه. خیلی هم سایز محبوبی هست و ما زیاد اون رو چاپ می‌کنیم. برای همین می‌تونیم روی Custom بزنیم و اندازه‌ای که می‌خوایم رو وارد کنیم. یادمون باشه، اینی که الان وارد می‌کنیم، اندازه اصلی عکس نیست. نسبت” طول به عرض کادر عکس یا همون نسبت اضلاع عکس هست. اندازه اصلی رو می‌تونین زیر کادر تصویر، روی لینکی که اون زیر هست ببینین. هر چی بخواهیم می‌تونیم انتخاب کنیم و عکس هامون رو با همون برش بزنیم.

حالا اگر یه عکسی رو برش بزنین، اگر اون رو باز کنین توی فتوشاپ که با همین برش باز می‌شه، اگر هم دکمه Done رو بزنین، توی برنامه Bridge حالت برش خورده اون رو نشون می‌ده. یه آیکن هم کنارش میاد که نشون می‌ده عکس رو برش زدیم که اگر بعدا خواستیم عکس‌ها رو بررسی کنیم، بدونیم که این عکس برش خورده و در صورت نیاز می‌شه دوباره بازش کنیم و کادر بزرگتری رو براش در نظر بگیریم.

به ندرت پیش می‌آید که یک عکس، کاملا منطبق بر خط افق عکاسی بشه. چون حتی اگر روی سه‌پایه هم عکس بگیریم، بهرحال در داخل منظره‌یاب کوچک دوربین یا حتی روی نمایشگر 3 اینچی هم، پیدا کردن دقیق خط افق کمی سخت است. برای همین هم خیلی وقت‌‌ها عکس‌های توی دوربین صاف است، اما وقتی اون رو داخل کامپیوتر و تو اندازه بزرگ می‌بینیم، می‌فهمیم که صاف نیست.

برای صاف کردن کردن، همونطور که توی ویدئو‌های قبلی گفتم، می‌تونیم از ابزار تصحیح پرسپکتیو استفاده کنیم. یعنی ابزار Transform رو کلیک می‌کنیم و روی تصحیح پرسپکتیو افقی می‌زنیم تا فتوشاپ خودش عکس رو صاف کنه. این قابلیت، معمولا خوبه، اما یه وقت‌هایی، تشخیص خصوص صاف روی عکس برای فتوشاپ راحت نیست. مثلا فرض کنیم به جای خط افق دریا که خیلی هم صافه، از یه تپه عکس گرفتیم که زمینش پوشیده از چمن هست و خط دقیق افق معلوم نیست.

اینجور وقت‌ها می‌تونیم از ابزار Strengthen یا صاف کردن استفاده کنیم. هم راحت‌تره و هم برای این کار دقیق‌تر کار می‌کنه. کافیه روش دو بار کلیک کنیم و Enter رو بزنیم.اما همین ابزار هم اگر نتونه خوب تشخیص بده، می‌تونیم خودمون به صورت دستی، خط افق رو بکشیم. وقتی روی این ابزار کلیک می‌کنیم، نوک نشانه‌گر موس عوض می‌شه و می‌تونیم  باهاش خط بکشیم. البته آیکن جالبی نداره و به نظرم فتوشاپ باید هرچه زودتر یه فکری به حال این آیکن بکنه. اگر یادتون باشه، قدیم‌ها، ابزار کمند یا همون ابزار انتخاب توی فتوشاپ‌های قدیمی هم یه همچین شرایطی داشتن و جایی که می‌خواستیم یه انتخاب دقیق بکنیم، نوک ابزار خوب معلوم نبود. این ابزار هم همینطوره.
برای همین هم بهتره تا انتخابش می‌کنین، دکمه Caps Lock روی کیبورد رو بزنین. این دکمه، شکل ابزار‌های فتوشاپ رو تبدیل به یک + می‌کنه. اینجوری دقیق‌تر می‌شه. حالا وسط این ابزار رو دقیقا می‌ذارین روی لبه خط افق و یک کلیک می‌کنین. بعد همون خط رو ادامه می‌دین و یک طرف دیگه خط افق کلیک می‌کنین. بلافاصله کادر جدیدی که مطابق با خط افق هست تشکیل می‌شه و اگر Enter رو بزنین، عکس صاف می‌شه.

یکی دیگه از استفاده‌های ابزار برش در ویرایشگر فایل خام، برای صاف کردن عکس هست که در ویدئوی بعدی به طور کامل درباره‌ش توضیح می‌دم. اما این چیزی که اینجا توضیح می‌دم مربوط به صاف کردن خط افق هست. برای این کار باید با ابزار برش، روی عکس یک کادر ایجاد کنیم. یعنی گوشه بالای سمت چپ کلیک می‌کنیم و می‌کشیم تا گوشه پایین سمت راست. اما کادر رو کمی کوچک‌تر از کادر اصلی عکس می‌کشیم که جا برای چرخاندن داشته باشه. حالا اگر موس رو یه کمی بیرون از کادر ببریم، می‌بینیم که تبدیل به یک فلش رو دوطرفه می‌شه. یعنی می‌شه باهاش کادر رو بچرخونیم. البته تو این حالتی که الان کادر برش رو می‌بینیم، چون فقط دو تا خط عمودی و افقی می‌بینیم، شاید به راحتی نشه تشخیص داد که کادر چقدر صافه. اما همینکه می‌خواهیم کادر رو بچرخونیم، بلافاصله فضای داخل محدوده برش، به خطوط شطرنجی موازی تقسیم می‌شه، هم خطوط عمودی و هم افقی اونقدر زیاد هستن که هر جای کادر رو نگاه کنیم، به راحتی می‌شه خطوط عکس رو تشخیص بدیم و عکس رو براساس اونها صاف کنیم. هر جایی هم اوکی شد، راحت می‌تونیم Enter رو بزنیم و کادر صاف می‌شه و کناره‌های اضفی هم برش می‌خوره.

یادتون باشه. به طور کلی، هیچ کدوم از این برش‌ها عکس رو خراب نمی‌کنن. تو فصل اول ویدئو‌های آموزش ویرایشگر فایل خام فتوشاپ توضیح دادم که اصولا هر کاری که اینجا انجام می‌دیم، غیر مخرب هست. یعنی بعدا اگر دوباره عکس رو باز کنیم و همین ابزار‌ها رو برداریم، همه چیز همون حالت اولیه رو داره. بنابراین، برای برش زدن یا صاف کردن عکس اصلا نگران نباشید. هیچی تغییر نمی‌کنه. اگر نسخه اصلی رو لازم داشتید، همیشه در دسترس هست.

کروماتیک ابریشن یک خطای رایج در لنزها هست. عبارتش یه کمی پیچیده‌ش می‌کنه، تعریفش این هست: عدم انطباق رنگ‌های نور شکست یافته در صفحه کانونی که باعث ایجاد تصویر غیرواضح می‌گردد. خوب احتمالا شما هم مثل من نمی‌تونین این تعریف رو خوب به خاطر بسپارین. در واقع تعریف ساده‌ش اینه که ضریب شکست رنگ‌های مختلف با هم فرق داره. برای همین هم وقتی یه عکسی می‌گیرین که توش لبه‌های پرکنتراست زیادی وجود داره، روی لبه‌های تصویر، یه لبه‌هایی رنگی می‌بینین که احتمالا قرمز یا سبز هستند. به اینها Chromatic Aberration یا به صورت مختصر CA می‌گن.

یه روش‌هایی وجود داره که وقتی عکس می‌گیرین این اشکال کمتر بوجود بیاد. اولیش اینه که لنز ارزون نخرین. یعنی به طور کلی، این اشکال، مربوط به لنز‌هایی هست که اپتیک یا عدسی‌های ارزون قیمت دارن. اگر توی وب‌سایت نورنگار، توضیحات لنز‌ها رو بخونین، توش می‌گیم که کدوم لنز‌ها CA کمتری دارن. اصلا بعضی از شرکت‌ها، عدسی‌های فوق العاده باکیفیتی رو استفاده می‌کنن که بتونن همین CA و اشکالات پراکندگی رنگ‌ها رو بگیرن.

خوب این روش برای همه مناسب نیست. چون خرید لنز‌های گرانقیمت، خیلی هم ساده نیست. راه‌های دیگه هم برای عکاسی دارین. مثلا سعی کنین از صحنه‌های پرکنتراست عکس نگیرین. یا خیلی واید عکس نگیرین. این اشکال بیشتر توی فاصله کانونی‌های واید اتفاق میفتد. بیشتر هم توی گوشه‌های تصویر. وسط تصویر خیلی کم پیش میاد که CA داشته باشه. یا اینکه با دیافراگم‌های بسته‌تر عکاسی کنید و اینها.
اما بهرحال این روش‌ها ما رو خیلی محدود می‌کنه. برای همین هم بهتره موقع گرفتن عکس‌ها، تمرکز رو روی خود سوژه بذاریم و بعد عکس ها رو بیاریم اینجا و توی ویرایشگر فایل خام، تصحیح کنیم.

یادتون باشه که اصولا CA رو نمی‌تونین توی حالت عادی ببینین. باید حتما عکس رو جلو بیارین تا دیده بشه. توی ویدئو‌های بخش قبلی گفتم که اگر دکمه‌های Ctrl+Alt+0 بزنین، تصویر تا 100% جلو میاد. این دکمه‌ها رو بزنین و بعدش دکمه Space رو نگه دارین و عکس رو بکشید تا لبه‌های کناریش رو ببینید. در این قسمت‌ها لبه‌های رنگی رو در کنار شاخه‌های تیره توی زمینه روشن آسمان می‌بینیم.
Chromatic Aberration هم مانند اعوجاج لنز‌ها، یک پدیده شناخته شده توی لنز‌ها هست و وقتی یک لنزی ساخته می‌شه، به عنوان یک اشکال عمومی، به سرعت شناخته و بررسی می‌شه. یعنی مهندسان ادوبی، اون لنز رو بررسی می‌کنند و می‌بینند که در هر فاصله کانونی، چقدر CA داره و الگوریتم حذف اون رو می‌نویسن. نتیجه‌ش هم می‌شه این که اگر بریم توی برگه Lens Corrections و گزینه‌های Remove Chromatic Aberration رو علامت بزنیم، خودش میاد لبه‌های پر کنتراست رو چک می‌کنه و اگر یک نوار رنگی قرمز یا سبز اونجاها ببینه، به صورت خودکار حذفش می‌کنه.

اما بعد از علامت زدن اون گزینه، ممکنه که نیاز باشه کمی از CA رو هم به صورت دستی حذف کنیم. برای همین هم می‌ریم به برگه Manual و زیر بخش Defringe اول می‌گیم که CA بنفش داریم، یعنی اسلایدر بنفش رو زیاد می‌کنیم (تقریبا تا 5) و بعد هم چون همه لنز‌ها، یک رنگ خاص از بنفش رو ایجاد نمی‌کنن، خودمون چشمی هم نگاه می‌کنیم که آیا از اون CA چیز دیگری باقی مونده یا نه. مثلا توی این عکس، مقداری CA قرمز هم داریم، برای همین هم محدوده CA رو از طرف قرمزش کمی بیشتر می‌کنیم. بعد با P می‌تونیم ببینیم که چقدر تغییر کردیم. آموزش های فتوشاپ  را می توانید از طریق صفحه مخصوص مشاهده نمایید.

یک نوعی از اعوجاج هم وجود داره که اسم ان اعوجاج پرسپکتیو هست. این اشکال هم، توی لنز‌های واید بیشتره و خصوصا وقتی خیلی دیده می‌شه که خطوط صاف توی عکس داشته باشین. خوشبختانه فتوشاپ این اشکال رو هم خیلی خوب می‌تونه درست کنه. منظورم از فتوشاپ، همینجا توی ویرایشگر فایل خام هست دیگه. نه توی خود برنامه فتوشاپ. قبل از اینکه بخوایم پرسپکتیو رو درست کنیم، باید اشکال اعوجاجی که از خود لنز هست رو برطرف کنیم. برای همین هم عکس هایی که باز کردم رو با هم انتخاب می‌کنم و می‌رم توی برگه Lens Corrections و گزینه‌های Remove Chromatic Aberration و Enable Profile Corrections رو علامت می‌زنم. اینجوری، خود فتوشاپ، همه اشکالاتی که فکر می‌کنه وجود داره رو با استفاده از دیتابیس خودش برطرف می‌کنه. درباره Chromatic Aberration هنوز نگفتم. اینم یکی از اشکالات لنز‌ها هست که توی ویدئوی بعدی کامل توضیح می‌دم چیه و چطور باید درستش کنین. اما همونطور که می‌بینیم، اطلاعات این دو تا لنز، توی دیتابیس فتوشاپ نیست. بنابراین باید اگر لازم شد خودمون به صورت دستی این اشکالات رو برطرف کنیم که توی ویدئوی قبلی گفتم.

اما اشکال اعوجاج پرسپکتیو رو چطوری برطرف کنیم؟ برای این کار باید از ابزار Transform استفاده کنیم. این ابزار کاملا با فرمان Transform تو خود فتوشاپ فرق داره ها. اگه یادتون باشه، اون دکمه میانبرش هم Ctrl+T بود. این کلا یه چیز دیگه‌ای هست. دکمه میانبرش هم Shift + T هست. البته اگه یادتون می‌ره، همون روش کلیک کنین هم اوکیه.

به محض اینکه روی این ابزار کلیک می‌کنین، پنل اون رو می‌بینین. این پنل، گزینه‌های مختلفی داره، که شامل چهار حالت تصحیح اعوجاج خودکار می‌شه. اولین حالت، حالت خودکار یا Auto هست. این گزینه، سعی می‌کنه هم خطوط عمودی رو صاف کنه، هم خطوط افقی رو. معمولا هم خوب کار می‌کنه. اما مثل همه قابلیت‌های خودکار دیگه، معمولا خوب هست، نه همیشه! و اینکه این تصحیح رو یه جورایی متعادل کار می‌کنه. یه جوری که هم تقریبا اون دید دوربین رو درست نگه داره و هم اعوجاج رو بگیره.

گزینه بعدی فقط خطوط افقی رو صاف می‌کنه. این گزینه برای وقتایی خوبه که مثلا خط افق رو کج گرفتین و می‌خواهید صاف کنید.

گزینه سوم هم دقیقا مثل قبلیه و بیشتر توجهش به خطوط عمودی است. برای صاف کردن اعوجاج پرسپکتیو روی خطوط عمودی کار می‌کنه.

 گزینه چهارم، اما ترکیبی از دو گزینه قبلی خودش هست. یعنی یک تصحیح سنگین سه‌بعدی روی عکس انجام می‌ده. هم زاویه دید، هم خطوط عمودی و هم افقی. برای همین هم احتمالا بخش‌هایی از تصویر رو لازم باشه برش بزنین. برای همین هم احتمالا بهتره اول با Auto کار کنین و بعد بیایید سراغ این گزینه‌ها.

اما گاهی اوقات هم هست که یه عکس‌هایی با هیچ کدوم اینها، خوب صاف نمی‌شن. یعنی منظورم اینه که همه خطوطش به درستی تصحیح نمی‌شن. اینجور وقت‌ها می‌تونین برین سراغ روش‌های دستی تصحیح اعوجاج پرسپکتیو. مثلا درباره عکس دوم که نمایی از یک ساختمان چند طبقه یا احتمالا یک هتل هست، با اینکه خطوط عمودی و افقی زیادی توی تصویر وجود داره، اما گزینه Auto و  گزینه Full که اصلاح کامل بود هم نمی‌تونن کاملا درستش کنند.
برای همین می‌ریم سراغ گزینه آخری که دستی هست. این گزینه رو که فعال می‌کنیم نشانه‌گر موس تبدیل می‌شه به یک ابزار کشیدن خط. روشش هم این هست که سعی کنیم از کناره‌ها (هر چقدر نزدیک‌تر به کناره‌ها باشیم بهتر) روی خطوط صاف و موازی همدیگه خط بکشیم. البته فقط دو تا خط کافیه.
دو تا خط برای خطوط افقی و دو تا خط هم برای خطوط عمودی.

این نوع تصحیح معمولا روش خیلی دقیق‌تری هست و اعوجاج رو خیلی بهتر می‌گیره. اما بدیش اینه که زیاد توش مجبوریم کناره‌های عکس رو حذف کنیم. بنابراین، اگر خودتون می‌خواین یه عکسی رو اینطوری تصحیح کنین، بهتره از همون اول، یه کمی زاویه بازتری بگیرین که اگر کمی از عکس رو هم حذف کردین، خیلی کادرتون خراب نشه. اسلایدر‌هایی که پایین این پنل داریم برای تصحیح این اشکالات هستن. با Scale و Offset X و Offset Y به راحتی می‌تونین تصویر رو بزرگ کنین و جابجا کنین تا این بخش‌های حذف شده رو پر کنین. (Scale: 123 ، X:-3 و Y: -13)

با دکمه P می‌تونین ببینین که قبل و بعد این تغییرات چطور شدن. تاثیرش فوق‌العاده‌ست و این گزینه خصوصا برای کسانی که عکاسی معماری می‌کنن یا برای عکاسی توی آتلیه‌های کوچک که مجبورین خیلی از فاصله کانونی‌های واید استفاده کنین، خیلی کاربرد داره.

بسته به کیفیت لنزی که استفاده می‌کنید یا بسته به فاصله کانونی لنز (یعنی مثلا اینکه لنزتون چقدر واید هست. زاویه‌ش دیدش چقدر باز هست و اینها)، احتمالا یک سری اعوجاج‌ها رو در تصویر می‌بینین. یعنی این همون فرق مهم بین لنز‌های ارزان قیمت و لنز‌های با کیفیت و گرانقیمت هست. هر چقدر لنزی که استفاده می‌کنید ارزان‌تر باشه و توش از عدسی‌های بی‌کیفیت‌تری استفاده شده باشه، شکست نور توش بدتر می‌شه و اشکالات تصویر هم توش بیشتر می‌شه.

اگر چه هیچ چیزی جای استفاده از لنز های گران قیمت را نمی‌گیرد اما ویرایشگر نرم افزار فتوشاپ این امکان رو داره تا حد زیادی اشکالات ناشی از عدسی‌ها را برطرف کند. در اینجا من ترجیح می دهد که دو تا فایل دارم که هر کدام از آنها به نحوی دچار اشکالات حاصل از لنز هستند. من این دو فایل را انتخاب می‌کنم و با زدن دکمه های Ctrl+R این دو فایل رو در داخل ویرایشگر فایل خام باز می‌کنند.

در اینجا ابتدا باید تفاوت بین دو نوع تصحیح اشکالات لنز را توضیح بدهم. یک وقت‌هایی، خود شما حواستان به زاویه دوربین نبوده است. این مورد را در پادکست‌های نورنگار هم به طور کامل توضیح دادم. مثلا کج بودن خط افق در عکس های منظره، مربوط به لنز نیست. در این مواقع خود شما هستید که دوربین را کج گرفته‌اید. همچنین گاهی اوقات هم هست که اعوجاج، در واقع تاثیر پرسپکتیو است. مثلا فرض کنید رو به یک دیوار ایستاده‌اید و می‌خواهید از آن عکس بگیرید. اگر دوربین شما، کاملا روبه دیوار نباشد و نسبه به دیوار، زاویه داشته باشد، باز هم این کج بودن کادر را مشکل اعوجاج لنز نمی‌نامیم. بلکه خود شما باعث آن شده‌اید. البته این اشکال هم راه دارد و به راحتی می‌توانید در فتوشاپ اون رو تصحیح کنید که در اپیزود بعدی درباره آن می‌گویم.

اما همونطور که گفتم بخشی از این اعوجاج هم مربوط به لنز دوربین است یعنی گاهی اوقات عدسی های خود لنز هستند که باعث اعوجاج میشوند و نتیجه‌اش هم می‌شود عکس هایی که انگار برجستگی دارند و باد کرده‌اند یا فرورفتگی دارند و گود هستند. این مشکلات لنز‌ها هم همیشگی هست. یعنی وقتی یک لنزی، در یک زاویه خاصی دچار اعوجاج می‌شود، همیشه در همان زاویه، همان اشکال را دارد. آن اشکال، همواره تکرار می‌شود و همه هم درباره آن می‌دانند. به همین خاطر، مهندسان ادوبی، لنز‌های مشهور را در فاصله‌های کانونی مختلف، تست می‌کنند و اشکالات آنها را در میارن و براساس آن یک الگوریتم تعریف می‌کنند که این اشکالات رو برطرف کنه. یعنی یه سری ویرایش‌ها رو براش درست می‌کنن که شما یه دکمه بزنید و اون اشکالات خودبخود برطرف بشه. خیلی خوبه دیگه.
این طور هم نیست که مثلا فقط لنز‌های کیت اشکال داشته باشن و باقی لنز‌ها خوب باشن، یا مثلا فکر کنین چون حالا یک لنز رو از نورنگار خریدین و اصله و گارانتی داره، هیچ مشکلی نداره. نه. این مشکلات، در مورد همه نسخه‌های اون لنز‌ها وجود داره. مثلا عکس این دیوار، با لنز 24-105mm کانن گرفته شده، دوربین اون هم Canon 5Ds بوده. نکته جالب‌تر اینکه قرار هم نیست فقط تو زاویه‌های خیلی باز و واید اشکال باشه، چون می‌بینیم که این عکس تو فاصله کانونی 105mm گرفته شده، اما هم کناره‌های تصویر تیرگی داره و هم یک اعوجاج خیلی کمی رو روی این خطوط موازی روی عکس می‌بینیم.
ممکنه بعضی‌ها اینطور فرض کنن که دیوار گوده. یا به قول ضرب‌المثل‌های فارسی زمین کجه. اما اگر به برگه Lens Correction بریم و روی گزینه Profile Corrections بزنیم، از اونجایی که این اشکالات قبلا بررسی و تصحیح شده، بلافاصله این اشکالات برطرف می‌شن. چون برنامه می‌تونه از روی اطلاعات Exif فایل بفهمه که این عکس با چه لنزی گرفته شده و از قسمت Lens Profiles این مدل رو انتخاب می‌کنه و اشکالات اونرو برطرف می‌کنه.
خیلی راحت می‌تونیم با خاموش و روشن کردن این گزینه، تاثیر اون رو ببینیم.

اما این تیرگی دور همیشه هم بد نیست. چون اصلا یه سری هستند که دوست دارد این تیرگی بیشتر باشه. کیا؟ عکاسان پرتره. عکاسان پرتره، معمولا خودشون یه کمی هم تیرگی دور رو بیشتر می‌کنن تا تمرکز چشم بیننده به سمت وسط کادر و سوژه‌هایی که اونجا دارن بیشتر بره. به همین خاطر، اگر بخواین می‌تونین با استفاده از گزینه Correction Amount مقدار Vignetting را هر چقدر می‌خواهید کم کنید. اما حواستون باشه. اگر یه وقتی عکس رو برش بزنین، یه تیرگی دور نامتقارن، در کنار تصویر باقی می‌مونه. یعنی مثلا یه کناره عکس تیرگی داره، یه کناره نداره. برای همین هم بهتره اگر می‌خواهید عکس رو ببُرید، به این گزینه دست نزنید.

اما همیشه هم کار به همین سادگی نیست. مثلا یه وقتایی هست که با یک لنزی عکس گرفتید که مشخصات و اشکالات اون لنز، توی دیتابیس برنامه فتوشاپ وجود نداره. بالاخره این برنامه هنوز نتونسته همه لنز‌های جهان رو به بانک اطلاعاتی خودش وارد کنه. اینطور وقت‌ها اگر اون عکس رو انتخاب کنین و Profile Correction رو انتخاب کنین، هیچ اتفاقی نمیفته. نه اینکه مثلا لنزتون ساخت یه شرکت معروف نیست یا برند نیست. نه! مثلا این عکس که یک پیاده‌رو رو نشون می‌ده، باز هم با کانن گرفته شده، اما لنزش، یک لنز تیلت‌شیفت بوده که چون کم کاربرد هست، هنوز پروفایل اون به فتوشاپ وارد نشده. بنابراین باید خودتون دست به کار بشین و از ابزارهای تصحیح اعوجاج لنز استفاده کنید. البته خود ادوبی یه ابزار رایگان داده برای اینکه بتونین پروفایل‌های مخصوص لنز‌هایی خودتون که تو این لیست نیستند رو بسازین و به اینجا اضافه کنین. توی labs.adobe.com هست، اما چون جزو درس ما نیست، ازش می‌گذریم و می‌ریم موضوع بعدی.

می‌رین توی همون برگه تصحیح اعوجاج لنز و اینبار روی برگه Manual می‌زنین. اینجا یه اسلایدر داره برای برطرف کردن Distortion. یعنی همون اشکال بالشتکی و بشکه‌ای و اینها. اشکال لنز رو تا جایی که می‌شه می‌گیریم (+2) و بعد دوباره به برگه Profile برمی‌گردیم.

اما اون اشکالی که گفتم، برای وقتایی که زمین کجه، اون رو چطوری درست می‌کنیم؟ خوب این یکی خیلی ساده‌ست. توی اون یکی عکس، مشکل کج بودن خط افق ربطی به لنز نداره. منظورم اینه که کاملا مشخصه دوربین کج گرفته شده. چون کل خیابون انگار سراشیبی داره. خود فتوشاپ می‌تونه این اشکال رو سریعا درک کنه. کافیه که روی دکمه Strighten Tool دوبار  کلیک کنین تا این شیب رو درست کنه.

از اینجای کار، کمی سخت‌تر می‌شه. دیگه اونقدر درباره Hue/Sat یاد گرفتیم که وارد بحث‌های تخصصی‌تر بشیم و طبیعتا کاربرد‌های مهم‌تر و دقیق‌تری هم دارن. گفتم که ابزار Hue/Sat می‌تونه یک رنگ خاص رو براتون انتخاب کنه. اما اونی که دیدیم، این ابزار می‌اومد و همه رنگ‌ها رو به شش دسته خیلی خیلی بزرگ تقسیم می‌کرد و انتخاب هدفمند پیشرفته رو محدود می‌کرد به یکی از اون شش‌تا دسته. خوب این خیلی کلی بود. محدوده‌هایی که ما  به عنوان یک عکاس معمولا روشون کار می‌کنیم، خیلی دقیق‌تر و جزئی‌تر هستن.
برای اینکه ببینیم انتخاب هدفمند رو چطوری می‌شه پیشرفته‌ترش کرد، از یه تصویر رنگین کمون استفاده می‌کنیم (گرادینت Rainbow).

حالا پنل Hue/Sat رو انتخاب می‌کنیم. مثلا فرض کنیم می‌خوایم رنگ‌های زرد تغییر کنن. رنگ زرد از کجا تا کجاست؟ این مهم‌ترین نکته برای کار روی رنگ‌ها هست. اینکه بدونیم یک رنگ از کجا تا کجاست. کدوم بخش از تصویر، اون رنگی رو داره که ما می‌خوایم. خوب می‌شه از منوی رنگ‌ها، رنگ زرد رو برداریم و با Hue اون رو تغییر بدیم. محدوده‌ای که تغییر می‌کنه رنگ زرد هست. اما از کجا تا کجا رو رنگ زرد می‌بینه؟

این یک روش تست عمومی هست. همیشه از این استفاده می‌کنیم. همیشه با Hue می‌بینیم که رنگ‌ها تا کجا دارن تغییر می‌کنن. یعنی میایم Hue رو تغییر می‌دیم و می‌بینیم که تا کجا داره تغییر می‌کنه. اینجوری مرزش رو پیدا می‌کنیم. اما چجوری می‌شه همه زرد‌ها رو تغییر ندیم. مثلا فقط یه بخش کوچکی از زرد‌ها رو تغییر بدیم. یه ذره‌ش فقط؟!

قبل از هر چی باید این تغییرات رو Reset کنیم. یعنی روی دکمه Reset می‌زنیم تا ریست بشن. بعد، با ابزار دست، روی اون زرد که می‌خوایم تغییر کنه کلیک می‌کنیم. بعد، Hue رو تا ته افزایش می‌دیم. اینجوری، رنگی که می‌خوایم تغییر بدیم حسابی تغییر می‌کنه و می‌تونیم بفهمیم فتوشاپ ، تا کجا رو داره به عنوان مرز تغییرات می‌شناسه. اما مشکل اینجاست که مرز این تغییرات، خیلی پهن هست. یعنی از اونجایی که رنگ داره تغییر می‌کنه تا اونجایی که دیگه تغییر نداره، خیلی محدوده بزرگی هست. این محدوده رو با مرز‌های کناری زیر نوار بالایی می‌تونیم تشخیص بدیم. این دو تا مرز، از هر طرف، محدوده مرز رو تعیین می‌کنن. برای اینکه محدوده مرز رو نازک کنیم، باید خصوص مرزی کناری رو به خطوط مرزی اصلی برسونیم. تاثیرش روی تصویر هم معلومه. چون مرز‌ها رو تیز‌تر می‌کنه. لبه‌های مرز‌ها رو دقیق‌تر می‌کنه. هم توی عکس و هم روی نوار انتخاب رنگ.
حالا اگر محدوده انتخاب رو جابجا هم بکنیم، می‌بینیم که روی تصویر کجا رو انتخاب می‌کنه.

اما همیشه ما روی یه عکس رنگین کمون کار نمی‌کنیم. این فقط برای تمرینه. تو دنیای واقعی عکس‌ها اینقدر رنگ‌هاشون مشخص نیستن. چیزی که اینجا باید بهش توجه کنیم اینه که هر رنگی به چه رنگی تبدیل می‌شه. گفتم که اون دو تا نوار، همین کار رو برای ما می‌کنن. بالایی، در واقع رنگ‌های ورودی ما هست. یعنی اونهایی که انتخاب کردیم. نوار پایینی چیزیه که داره بهش تبدیل می‌شه. اگر رنگ رو کمرنگ می‌کنیم، اگر تاریک می‌کنیم، اگر عوض می‌کنیم، همیشه نوار بالایی و انتخاب‌های ما ثابت هستن، اونی که تغییر می‌کنه نوار پایینی و روبروی همون بخش انتخاب شده است.

اما حالا ممکنه بپرسین چرا اینجا دو تا لبه برای مرز‌ها داریم. چرا با همون یه دونه مرز، لبه‌های تغییرات رو جدا نکنیم؟ این خیلی سوال خوبیه. چون دقیقا قدرت فتوشاپ تو همین دو تا مرز هست.

اگر فقط یه مرز باشه، لبه‌ها خیلی تیز هست. ویرایش خیلی معلوم می‌شه اینجوری. نه توی رنگین کمون، تو دنیای واقعی. روی عکس‌های واقعی منظورمه. معلومه کجاها تغییر رنگ داده شده، دستکاری شده. اما وقتی دو تا مرز داریم، فتوشاپ می‌گه تا کدوم لبه تغییرات هست، کدوم لبه هم تغییرات نیست. اما فاصله تغییرات از اونجایی که هست تا اونجایی که نیست با این فاصله معلوم می‌شه. یعنی پیکسل‌های این قسمت میان، یه تغییر رنگ ملایم می‌گیرن از اونجایی که هست تا اونجایی که نیست، آرووووم تغییر می‌کنن. اینجوری، انگار تغییرات رو از اونجایی که هست، آروووم محو می‌کنیم تا اونجایی که نیست. به این تغییرات آروم، می‌گیم ترنزیشن تغییرات”.
ترزیشن تغییرات هر چی بیشتر بشه، تغییرات آروم‌تر اتفاق میفتن و هر چی ترزیشن کمتر باشه، تغییرات سریع‌تره و تیزتره.

البته برای کم و زیاد کردن رنگ‌هایی که انتخاب کردین، مجبور نیستین فقط از اون نوار رنگ‌ها استفاده کنین. تو این پنل، چند تا قطره چ هم داریم. اونا هم همین کار رو می‌کنن.

اما دانستن این همه موضوع پیچیده درباره رنگ‌ها، کجا به درد ما می‌خورد. بیایید روی چند مثال واقعی کار کنیم تا تاثیر این دانسته‌ها را در عمل تمرین کنیم. دیگه رسیدیم به Real World. یعنی تمرینایی که واقعا بهاشون درگیر می‌شیم. چالش‌های تصحیح رنگ.